DE TIJD OP DE MAVO
Vanzelfsprekend openbaarde mijn probleem met taal zich op de MAVO opnieuw, vooral toen ik in het eerste jaar Engels en Frans erbij kreeg. Weer dezelfde problemen met uitspreken en schrijven. Het leren van Frans en Engels was voor mij een moeilijke opgave. Voor het vak Engels heb ik op de MAVO slechts één keer een voldoende gekregen. Ik wist toen nog steeds niet waardoor dat kwam.
Aan het einde van het eerste leerjaar kwam de klassendocent langs bij mijn ouders. Ik zie de heer Hoenjet nog steeds de winkel van mijn ouders binnenkomen. Hij vertelde dat ik wel over gegaan was naar de tweede klas, maar dat de talen een onoverkomelijke barrière gingen vormen. Hij stelde voor dat ik naar de tweede brugklas ging. In de tweede brugklas werden zowel de vakken gegeven van de MAVO als ook van de LHNO (Lagere Huishoud- en Nijverheidsonderwijs). De LHNO was zoiets als de LTS, maar dan bedoeld voor meisjes. Ik hoefde dan geen Frans meer te volgen, maar kreeg daarvoor in de plaats het vak Gezondheidsleer. Mijn favoriete vakken waren Geschiedenis en vooral Aardrijkskunde. Gezondheidsleer kon mij niet echt boeien en dat was ook te zien aan de cijfers die begonnen met 8, dat werd een 7 en uiteindelijk een 6.
Het leren van Engels bleef problematisch. Het hele jaar door kreeg ik het cijfer 5. In de derde klas zakte het cijfer voor Engels naar 4. Toen bestond nog de mogelijkheid om Engels niet te kiezen in je eindexamenpakket, dus daar maakte ik gebruik van. Van Engels kon ik niet 'winnen'.
Ik werd langzaam zeer verdrietig. Toen ik rond 14 en 15 jaar oud was, begon mijn lichaam te reageren. Ik groeide scheef. Mijn hart zat op slot! Ik had een vergroeiing in mijn rug gekregen. Om dit te corrigeren werd ik in het ziekenhuis uitgerekt. Ik kreeg een soort band om mijn hoofd die verbonden was met een katrol. Ik moest op mijn tenen gaan staan en werd vervolgens uitgerekt. Ik kreeg een korset van gips met een steun voor de kin. Ik was net een soort Michelinmannetje. Dit korset moest ik zes weken dragen en tussentijds werd het met een soort 'slijptol' open gezaagd op borsthoogte en werd er een stuk gips tussengeplaatst om mij op die manier rechter te laten lopen. Ik schaamde mij. Dit overkwam me in de periode dat ik in het eindexamenjaar van de MAVO zat.
In dat jaar maakte ik de overstap van de MAVO naar de MTS. Bij een controle in het ziekenhuis – waar ik alleen naar toe was gegaan - had de chirurg opgemerkt dat het korset blijkbaar niet had geholpen. Hij stelde, harteloos, zonder enig gevoel, voor om mijn rug te fixeren met twee ijzeren staven. Thuis aangekomen kon ik huilend mijn verdriet niet meer bedwingen.
Uiteindelijk kreeg ik voor een periode van drie maanden een nieuw, twee keer zo lang gipsen korset, maar nu zonder steun voor de kin. Weer met dezelfde procedure, regelmatig halverwege op borsthoogte de boel open zagen en er steeds weer een stuk tussen zetten. Dat overkwam mij allemaal op het moment dat ik begonnen was met een nieuwe school, met alleen jongens. Ik zag eruit als een meisje. Ik schaamde me kapot en wilde mij het liefst onzichtbaar maken.
•
VRAAG
Waar heb jij je voor geschaamd of waarvoor schaam jij je nog?
