PASSIE VOOR TREINEN
Mijn oma heeft een 'fout' gemaakt, zoals oma's dat wel meer doen, toen zij mij voor mijn vierde verjaardag een Märklin modelspoorbaan cadeau deed. Ik kreeg hierdoor een soort 'virus', dat ik nog steeds bij mij draag: mijn interesse in en liefde voor treinen.
De modelspoorbaan begon met een spoorovaaltje, een klein stoomlocomotiefje en twee groene personenwagentjes. De baan groeide allengs groter, wat mij echter vooral interesseerde waren de echte treinen en spoorwegen.
Toen ik nog op de lagere school zat, ging ik op woensdagmiddag meestal treinen kijken op het station van Valkenburg. Daar kwam een kleine goederentreinen uit Maastricht aan die de plaatselijke oliehandel Smeets met ketelwagens bediende of een gesloten goederenwagen kwam brengen op de losweg aan de Spoorlaan.
Ging ik voetballen, het voetbalveld had uitzicht op de spoorbaan, dan koos ik voor het team dat speelde met zicht op de spoorbaan. In die tijd werden de seinen en overwegen vanuit seinhuizen nog met de hand, mechanisch bediend.
Verder was ik op jonge leeftijd altijd al op zoek naar informatie over treinen. Ik las de krant elke dag. Dat ik ondertussen uit interesse ook de andere onderwerpen meenam, was ‘bijvangst’.
Toen in de vijfde klas van de lagere school op een keer de vraag werd gesteld: “Wie de is de president van Zuid-Afrika?” was ik de enige die het goede antwoord wist, want ik was toevallig die naam tegengekomen bij het lezen van de krant op zoek naar informatie over treinen.
In diezelfde periode stuurde ik brieven naar de Nederlandse Spoorwegen met vragen over treinen. Bij mij in Valkenburg kwamen andere treinen voorbijrijden, dan de NS in hun boekje 'Onze Treinen en Locomotieven' had staan. In Valkenburg reden alleen Groene, Rode, Bruine en Blauwe treinen. En het verwonderde mij dat die niet in hun boekje vermeld werden.
In antwoord op een van mijn vragen stuurde de NS mij het adres van de UIC 'Union Internationale des Chemins de Fer' in Parijs. Ik was net 11 en sprak natuurlijk geen vreemde talen, dus vroeg ik aan mijn oom om in het Frans een eenvoudig briefje op te stellen. Deze brief verstuurde ik en een week later kreeg ik antwoord. Ik kreeg mooie kleurenfolders over de treinen en een klein boekje met alle adressen van alle spoorwegen wereldwijd die aangesloten zijn bij de UIC.
Een half jaar later schreef ik zelf een brief naar de UIC. Ik had mijn oom zo gek gekregen om voor mij het briefje in het Duits te vertalen.
Met het UIC-boekje in de hand kwam ik op het idee om brieven te gaan sturen naar buitenlandse spoorwegmaatschappijen. Ik had mijn eenvoudige briefje ook nog laten vertalen in het Engels. Dat ik de antwoorden niet kon lezen was voor mij niet zo een probleem, het ging mij om de foto's. Ik stuurde brieven naar België, West- en Oost-Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Luxemburg, Denemarken.
Meestal kreeg ik antwoord, alleen de brief die ik aan de Deense Spoorwegen in Kopenhagen stuurde, is ruim een jaar onderweg geweest en weer bij mij terugbezorgd. De reden was dat ik het adres zo onduidelijk had geschreven, dat hij daar niet bezorgd kon worden.
•
VRAAG
Wat is jouw passie of hobby?
